Het komt wel goed!

Vorige week sprak ik een ex-collega die het traject gaat volgen dat ik ruim een jaar geleden startte. Een begeleidingstraject van tien maanden waarin je klaargestoomd wordt voor de arbeidsmarkt, met het doel binnen die periode een nieuwe baan te vinden.

We praten over koetjes en kalfjes, het traject, het afscheid op de bank en ook over hoe ze zich voelt en de emotie die daarbij hoort. Ik herken het allemaal, luister en probeer haar een hart onder de riem te steken. Dat is niet makkelijk. Wanneer doe je het goed? Waar heeft zij echt iets aan? Ook dit herken ik.

Pieken en dalen
Wat is het moeilijk als je verzocht wordt te vertrekken daar waar je altijd met veel plezier werkte. Je 200% inzette voor deze werkgever, samenwerkte met fijne collega's, en dan ineens niet meer nodig bent. Je voelt je aan de kant gezet, niet gewaardeerd en totaal overbodig. Dat doet pijn en knaagt aan je; je zelfvertrouwen loopt een deukje op.

En je valt letterlijk in een gat, waarvan je niet weet hoe diep het is, wanneer je daaruit komt en wat je onderweg tegenkomt. Met je persoonlijke coach praat je hierover, maar die heeft geen pasklare oplossing. Die hoort je aan en weet van de pieken en dalen. Er is zelfs een grafiek voor. Als je opkrabbelt, wil dat niet zeggen dat je eruit bent. De kans bestaat namelijk dat je weer in het dal terecht komt of ergens halverwege de berg strandt. Het is een continu proces van vallen en opstaan.

Een blik van herkenning
Tijdens de trainingen in het traject kom je lotgenoten tegen en dat is fijn. We zitten in hetzelfde schuitje, herkennen elkaars ups en downs, emotie, boosheid en gelatenheid. Ieder beleeft dit op zijn eigen manier en we delen onze gevoelens. We helpen elkaar in deze moeilijke periode en zijn al snel geen vreemden meer voor elkaar. De een is wat verder dan de ander. Er heerst een prettige sfeer en we zijn eensgezind en open over ons gevoel en dat schept een band. Ik heb de openheid van mijn medecursisten in deze periode erg gewaardeerd. Inhoudelijk vielen de trainingen tegen. Ik heb er wel iets van opgestoken, maar had er meer van verwacht. Het contact met de collegacursisten was voor mij veel waardevoller.

Het komt wel goed
Degene die dit meegemaakt hebben, weten hoe het voelt. Anderen kennen het gevoel niet en weten soms niet hoe ze moeten reageren of proberen je op te vrolijken met dooddoeners als: 'Het komt wel goed', 'Jouw tijd komt nog wel' of 'Geniet nu maar van je vrije tijd'. En ja, dat weten we wel, maar je kan pas echt genieten als je weet wanneer er een einde komt aan die onzekere periode en tot die tijd word je heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere. Nooit gedacht dat het verliezen van je baan en de behoefte aan een nieuwe job zo'n impact kan hebben.

Recent las ik een artikel over rouwverwerking en daarin stond 'het verliezen van je baan' ook beschreven als zijnde een rouwproces. Daar was die blik van herkenning weer. De stappen, de emotie, het totale verhaal. Dat gaat over mij dacht ik en ook over vele anderen.

Waar haal ik energie uit?
De afgelopen periode heb ik veel geleerd. Het belangrijkste? Bij de pakken neerzitten heeft totaal geen zin. Positief blijven, schouders eronder en doorgaan. Het moeilijkste vind ik het vinden van een ritme. Je lijkt zeeën van tijd te hebben en voordat je het weet is de dag om. Werken met een 'to do'-lijstje zorgt voor een steuntje in de rug. En het allerbelangrijkste voor mij is: 'Plezier hebben'. Daar krijg ik energie van en die gebruik ik om te solliciteren.

Als je erachter komt wat jij nodig hebt, kun je dat gebruiken om in je kracht te komen. En dat helpt!