Alleen maar tranen

Twee armpjes omhelzen mijn betraande gezicht en een zacht stemmetje zegt: "Denk maar aan iets leuks mama." Ik pink wat tranen weg, snuit mijn neus en besef dat ze me echt probeert te troosten. Mijn lieve dochter, 7 jaar oud.

Dat gebeurde vandaag een aantal keer. En iedere keer weer kwam ze naar me toe en kreeg ik een aai, knuffel of kus met een opbeurend woordje of zinnetje. Bijzondere momenten van onvoorwaardelijke liefde. Het doet me goed. Vooral op een verdrietige dag als vandaag.

Vanmorgen hoorde ik dat een mooie, veel te jonge vrouw is overleden. Een paar weken geleden werd kanker ontdekt en nu al is ze er niet meer. Echt verschrikkelijk en ik voel hoe dit mij raakt. De afgelopen weken hield het me al bezig. Vandaag iedere minuut van de dag. Ik ben er kapot van; begrijp het niet en heb er geen woorden voor. Haar man en kinderen moeten verder en kunnen hun armen niet meer om haar heen slaan en haar knuffelen, liefhebben en troosten. Daarom tranen, alleen maar tranen en ze blijven komen.