donderdag 14 juli 2016

Het komt wel goed!

Vorige week sprak ik een ex-collega die het traject gaat volgen dat ik ruim een jaar geleden startte. Een begeleidingstraject van tien maanden waarin je klaargestoomd wordt voor de arbeidsmarkt, met het doel binnen die periode een nieuwe baan te vinden.

We praten over koetjes en kalfjes, het traject, het afscheid op de bank en ook over hoe ze zich voelt en de emotie die daarbij hoort. Ik herken het allemaal, luister en probeer haar een hart onder de riem te steken. Dat is niet makkelijk. Wanneer doe je het goed? Waar heeft zij echt iets aan? Ook dit herken ik.

Pieken en dalen
Wat is het moeilijk als je verzocht wordt te vertrekken daar waar je altijd met veel plezier werkte. Je 200% inzette voor deze werkgever, samenwerkte met fijne collega's, en dan ineens niet meer nodig bent. Je voelt je aan de kant gezet, niet gewaardeerd en totaal overbodig. Dat doet pijn en knaagt aan je; je zelfvertrouwen loopt een deukje op.

En je valt letterlijk in een gat, waarvan je niet weet hoe diep het is, wanneer je daaruit komt en wat je onderweg tegenkomt. Met je persoonlijke coach praat je hierover, maar die heeft geen pasklare oplossing. Die hoort je aan en weet van de pieken en dalen. Er is zelfs een grafiek voor. Als je opkrabbelt, wil dat niet zeggen dat je eruit bent. De kans bestaat namelijk dat je weer in het dal terecht komt of ergens halverwege de berg strandt. Het is een continu proces van vallen en opstaan.


Een blik van herkenning
Tijdens de trainingen in het traject kom je lotgenoten tegen en dat is fijn. We zitten in hetzelfde schuitje, herkennen elkaars ups en downs, emotie, boosheid en gelatenheid. Ieder beleeft dit op zijn eigen manier en we delen onze gevoelens. We helpen elkaar in deze moeilijke periode en zijn al snel geen vreemden meer voor elkaar. De een is wat verder dan de ander. Er heerst een prettige sfeer en we zijn eensgezind en open over ons gevoel en dat schept een band. Ik heb de openheid van mijn medecursisten in deze periode erg gewaardeerd. Inhoudelijk vielen de trainingen tegen. Ik heb er wel iets van opgestoken, maar had er meer van verwacht. Het contact met de collegacursisten was voor mij veel waardevoller.

Het komt wel goed
Degene die dit meegemaakt hebben, weten hoe het voelt. Anderen kennen het gevoel niet en weten soms niet hoe ze moeten reageren of proberen je op te vrolijken met dooddoeners als: 'Het komt wel goed', 'Jouw tijd komt nog wel' of 'Geniet nu maar van je vrije tijd'. En ja, dat weten we wel, maar je kan pas echt genieten als je weet wanneer er een einde komt aan die onzekere periode en tot die tijd word je heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere. Nooit gedacht dat het verliezen van je baan en de behoefte aan een nieuwe job zo'n impact kan hebben.

Recent las ik een artikel over rouwverwerking en daarin stond 'het verliezen van je baan' ook beschreven als zijnde een rouwproces. Daar was die blik van herkenning weer. De stappen, de emotie, het totale verhaal. Dat gaat over mij dacht ik en ook over vele anderen.

Waar haal ik energie uit?
De afgelopen periode heb ik veel geleerd. Het belangrijkste? Bij de pakken neerzitten heeft totaal geen zin. Positief blijven, schouders eronder en doorgaan. Het moeilijkste vind ik het vinden van een ritme. Je lijkt zeeën van tijd te hebben en voordat je het weet is de dag om. Werken met een 'to do'-lijstje zorgt voor een steuntje in de rug. En het allerbelangrijkste voor mij is: 'Plezier hebben'. Daar krijg ik energie van en die gebruik ik om te solliciteren.

Als je erachter komt wat jij nodig hebt, kun je dat gebruiken om in je kracht te komen. En dat helpt!





vrijdag 22 april 2016

7 Tips bij het kopen van kinderschoenen

Als ik een rondje door het huis loop, kom ik ze overal tegen. Bij de voordeur, in de bijkeuken, op de overloop en slaapkamers, in kasten en dozen en bij de achterdeur. Een huis vol schoenen in alle soorten, maten, kleuren en… geuren.

Wie draagt wat?
Niet een paar voor ieder gezinslid, maar verschillende paren. Ik dacht altijd dat het iets typisch vrouwelijks was. Niets is minder waar. Ook de mannen hier zijn schoenengek.
Zoonlief draagt het liefst iets sportiefs, meestal Munnichs. De oudste man in huis heeft een voorkeur voor suéde en Van Bommel. Dochterlief wil graag van alles wat voor de nodige variatie onder broeken, rokjes en jurken. Korte laarzen met hak, hippe gympen, stoere hoge laarzen en vrolijke slippers. Ikzelf loop graag op een hak en bij sportieve uitjes op een sneaker.

Het is mooi om te zien dat ook de kinderen een voorkeur krijgen. En dat is niet altijd wat wij willen dat ze dragen. Wij proberen ervoor te zorgen dat ze op ‘gezonde’ schoenen lopen.



Waar let je op bij het kopen van kinderschoenen?
Goede schoenen zijn erg belangrijk voor de ontwikkeling van de voeten. Van slechtzittende schoenen kun je voetproblemen krijgen die vaak op latere leeftijd pas om de hoek komen kijken. Lees hier 7 praktische tips bij het kopen van kinderschoenen:
  • Ga naar een schoenenwinkel met 'verstand van zaken'
  • Laat de voeten opmeten voordat je gaat passen. Een goed passende schoen is
    belangrijk voor de beweging en houding van je kind.
  • Geven de schoenen voldoende steun?
  • Zitten ze comfortabel? Laat je kind een paar rondjes lopen in de winkel om dit te voelen.
  • Zijn ze van leer? Leer ademt en dat draagt prettiger. Daarnaast slijt het minder snel. Ook best handig bij kinderschoenen die veel te lijden hebben.
  • Kunnen de tenen vrij bewegen in de neus van de schoen?
  • Hoe kun je de schoenen het beste onderhouden?

Heb jij nog meer tips? Reageer dan onder deze blog.
Voor schoenen ga je naar ShoesbyBoudewijns!
Een ding is zeker, ook bij de kinderen. Voor schoenen gaan wij naar ShoesbyBoudewijns in Son. Daar slagen we bijna altijd en dat is prettiger dan de winkels in de stad af te lopen. Naast vriendelijk, behulpzaam en professioneel personeel zijn er meer voordelen. Je kan er parkeren voor de deur en er zit een lekkere ijssalon vlakbij.
Bij ShoesbyBoudewijns koop je schoenen in alle soorten, maten, merken en kleuren. Neem eens een kijkje in de winkel of de webshop. Je zal je verbazen over het assortiment.

vrijdag 15 april 2016

Alleen maar tranen

Twee armpjes omhelzen mijn betraande gezicht en een zacht stemmetje zegt: "Denk maar aan iets leuks mama." Ik pink wat tranen weg, snuit mijn neus en besef dat ze me echt probeert te troosten. Mijn lieve dochter, 7 jaar oud.

Dat gebeurde vandaag een aantal keer. En iedere keer weer kwam ze naar me toe en kreeg ik een aai, knuffel of kus met een opbeurend woordje of zinnetje. Bijzondere momenten van onvoorwaardelijke liefde. Het doet me goed. Vooral op een verdrietige dag als vandaag.


Vanmorgen hoorde ik dat een mooie, veel te jonge vrouw is overleden. Een paar weken geleden werd kanker ontdekt en nu al is ze er niet meer. Echt verschrikkelijk en ik voel hoe dit mij raakt. De afgelopen weken hield het me al bezig. Vandaag iedere minuut van de dag. Ik ben er kapot van; begrijp het niet en heb er geen woorden voor. Haar man en kinderen moeten verder en kunnen hun armen niet meer om haar heen slaan en haar knuffelen, liefhebben en troosten. Daarom tranen, alleen maar tranen en ze blijven komen.

maandag 18 januari 2016

Hoezo Blue Monday?

Maandag, het weekend zit erop en voor veel mensen start de werkweek weer. Voor mij geen werkweek helaas. Wel op tijd opstaan en mee in het ritme van het gezin. De kinderen naar school, man naar zijn werk en dan?

Wat ga ik doen?
De feestrestanten opruimen, sporten, solliciteren, huishoudelijke zaken, koffie drinken met vriendin of ... Deze ochtend start ik met een yoghurt ontbijtje met granola en een kop thee. Ondertussen check ik mijn 'social apps' en realiseer ik me dat ik al lang niet meer geschreven heb. Tijd voor een blog!

Mijn beloning
Het is Blue Monday. Meestal heb ik daar geen last van.Ook niet nu ik thuis zit. Het is koud en de zon schijnt uitbundig. De kinderen hadden vanmorgen na aankomst op school pech met hun fietsen. De een zijn fietssleutel kwijt, de ander haar remblokjes strak op het voorwiel waardoor het wiel niet meer draaide. Toch een voordeel dat ik niet direct weg hoef om aan het werk te gaan. In alle rust probeer ik de oudste te troosten en zoeken we samen naar zijn sleuteltje. Als de les begint, stuur ik hem de klas in en zoek alleen verder. Een paar minuten later houd ik triomfantelijk zijn sleutel omhoog in de klas. Een lach van oor tot oor beloont mijn zoekactie.

Wat mis ik?
Het voorwiel van dochterlief haar fiets krijg ik na enige krachtinspanning weer draaiende en zo fiets ik voldaan naar huis. Ik denk nog even terug aan de vraag die ik op school kreeg van een juf en MR lid. Ze heeft mijn hulp en communicatiekennis nodig en vroeg of ik daar tijd voor heb. Dat heb ik zeker. Daarnaast is het leuk om te doen. Mijn steentje bijdragen, zinvol bezig zijn en me nuttig voelen zijn zaken die ik mis nu ik geen deel uitmaak van het werkproces.

Netwerken werkt
Zo merk en zie ik regelmatig dat mijn netwerk 'werkt', alleen is 'de baan' er nog niet uitgekomen. Jaja, geduld is een schone zaak, ik weet het. En ik wil zo graag weer mijn handen uit de mouwen steken, hersenen laten kraken en contact met collega's om samen naar een doel werken. Ik kan niet wachten tot het zover is!