maandag 24 november 2014

3 en 6 weken later ….

3 weken later… het nieuws is ingedaald en verder is er niets veranderd. De zon schijnt nog, de blaadjes vallen, de kinderen gaan naar school en ik ben aan het werk. Het dagelijkse ritme is er nog. En dat wil ik graag zo houden. Dagen, weken, maanden thuiszitten is niets voor mij.

De toekomst
Ik heb het slechte nieuws naast me neergelegd en stop mijn energie nu in de toekomst. Nadenken over wat ik wil, netwerken, lijntjes uitgooien en inhalen, om me heen kijken naar mogelijkheden en kansen, solliciteren en vooral vooruit blijven kijken. Dat helpt me en is ook prettiger voor de mensen om mij heen.

Hart onder de riem 

Natuurlijk heb ik goede en minder goede dagen. Op de goede dagen steun ik mijn collega’s en op de minder goede dagen steunen zij mij. En zo werkt dat ook met vrienden en familie. De een is er wat beter in dan de ander, maar iedereen heeft er een goede bedoeling bij. Het is fijn een hart onder de riem gestoken te krijgen.

6 weken later 

6 weken later… het wordt lastig en zwaar. Na een werkdag in Utrecht kom ik kapot thuis. Er is onduidelijkheid over werk en overdracht en de emoties lopen soms hoog op. Het huilen staat me regelmatig nader dan het lachen. Ik tel af naar 1 februari en vind het veel te lang duren. Nu al! Hoe kan ik nog gemotiveerd werken in deze situatie? Collega’s zijn bezig met hun toekomstige werkplek waar wij geen rol meer spelen. En dat merk je aan alles. Wat is het vervelend je overbodig te voelen in een organisatie waar je 14 jaar met hart en ziel gewerkt hebt. Nog 4 weken tot Kerst. Ga ik dat volhouden? Of niet?

Positief blijven 

Mijn lijf sputtert tegen; de fysiotherapeut helpt me weer op de been. Ik krijg regelmatig te horen dat ik er moe of slecht uitzie en mijn spiegelbeeld bevestigt dit. Ook het lontje is korter en daar hebben vooral de kinderen last van. Het gaat niet in mijn koude kleren zitten en dat terwijl ik zo graag positief wil blijven. O, wat is dat moeilijk, maar dat stemmetje zit nog steeds in mijn hoofd en komt toch iedere keer weer naar boven. Kop op! Houd vol! Het komt goed.


En daar hoop en vertrouw ik dan maar op.


vrijdag 10 oktober 2014

De toekomst is bekend

Het rommelt al bijna 2 jaar in ons team. Hoe ziet de toekomst eruit? Wat doen we dan voor werkzaamheden? En met welke mensen? Lang is de weg. De toekomst schuift op. De onduidelijkheid en onrust groeien. Collega’s zoeken elkaar op en steunen elkaar waar mogelijk. De onderlinge band wordt hechter. We begrijpen elkaars gevoelens en emoties maar al te goed.


Na deze lange periode van onzekerheid ging gisteren de kogel door de kerk. Mijn functie vervalt per 1 januari. 14 dienstjaren en zo eindigt het. Verbijstering, ongeloof en verdriet wellen op. Bij mij en andere boventallige collega’s. En ook bij collega’s die mogen blijven. Zij nemen het zelfs voor ons op.

Een vraag en antwoord spel speelt zich af tijdens de gezamenlijke bijeenkomst. Het gaat grotendeels aan me voorbij. De middag is een waas van stemmen, tranen, boosheid en uiteindelijk ook een lach. Na de vervelende boodschap luchten we ons hart samen, als team. Met een drankje en hapje erbij keer ik langzaam terug op aarde.

Dank je wel lieve collega’s! Fijn dat ik deel uit mocht maken van dit team.